Rouw om mijn kat
MAASSLUIS - Onlangs was ik bij een mevrouw van 85 jaar op bezoek. Het was al bijna een jaar geleden dat haar kat was overleden. Ze mist hem nog steeds. Zij en haar kat hadden een goede band samen. Toen haar man overleed voelde die kat haar verdriet zo goed aan. Hij kwam bij haar zitten knorren en kopjes geven. Nee, ze denkt er niet aan om een ander katje te ‘nemen’.
Nu ik dit schrijf zit ik verdrietig voor mij uit te kijken. Nog niet zo lang geleden heb ik mijn kat begraven in mijn achtertuin. Ruim 15 jaar geleden heb ik hem bevrijd uit een verwaarloosd huis. Hij zou eigenlijk naar het asiel moeten. Mijn zoon noemde hem Tiësto, naar de beroemde DJ. Wij hadden een goede band, Tiësto en ik. Altijd zat hij in de vensterbank naar mij uit te kijken en als ik dan binnen kwam werd ik met kopjes en gemiauw begroet. Ja natuurlijk wilde hij eten. Nu kon hij niet meer eten van de misselijkheid. Zijn schildklier en blaas werkten niet goed meer. Ik weet niks méér te schrijven dan dat ik hem nu al mis. Tiësto was de leukste en liefste kat van de wereld! Tiësto heeft een mooi kattenleven gehad. Ik maak tastbare herinneringen zoals een fotocollage. Het hoekje in de tuin, ‘zijn’ hoekje waar hij zat in het verlaten vogelhuis is nu een mooi gedenkhoekje met de jasmijn en mooie stenen op zijn grafje.
Je kan, je moet zelfs verdriet hebben om je geliefd huisdier dat je moet missen. En wat kan je die arm om je heen ook missen. Rouw er maar om! Met een kattenkrabbel en een hartelijke groet, ds. Rianne Noordzij.
www.riannenoordzij.nl
