Nergens op deze Globe

Het is een mooie zonnige ochtend in het voorjaar als de zwarte Mercedes bus de begraafplaats oprijdt. Voor de bus uit loopt de uitvaartleidster. Ik kijk om mij heen maar nergens zijn genodigden of belangstellenden te zien. Ik zie alleen de uitvaartleidster, de chauffeur, een aantal dragers en de beheerder van de begraafplaats. Het is een begrafenis van gemeentewege*.

Onder hen is de sfeer collegiaal gemoedelijk, er wordt op zachte toon met elkaar gesproken. Maar zodra de deuren van de bus opengaan is er stilte en respect. Geïnteresseerd kijk ik hiernaar van een afstand. De dragers staan al klaar in twee rijen van drie om de kist uit de bus te halen en dragen deze met alle egards en ceremonieel naar het graf, en daar... daar gebeurt er drie minuten eigenlijk niets. Pas om exact halftien, doet de uitvaartleidster een stapje naar voren en begint met het spreken van mooie woorden en draagt een kort, maar indrukwekkend gedicht voor.

Na deze woorden klinkt ‘Streets of London van Ralph McTell’ uit een meegebrachte draagbare Cd-speler. Er ligt een heel bescheiden, maar mooi boeket op de kist, waaraan een lint zit. De kist daalt langzaam en de laatste groet wordt gebracht. Na deze plechtigheid besluit ik nog even langs het graf te lopen. Aan het kleine boeket met de twee linten lees ik op het ene lint de naam van de man en op het andere ‘Niet te geloven dat er nergens op deze globe iemand is die aan je denkt of je mist, rust in vrede’. Ik word er nog stiller van.

Ik heb al vele uitvaarten meegemaakt en ook mogen leiden. Maar van al deze uitvaarten was deze met zijn oorverdovende stilte en de leegte om het graf heen, de uitvaart die het meeste indruk op mij heeft gemaakt en waarvan de herinnering mij telkens opnieuw helpt in dit bijzondere werk en zeker ook als ik een uitvaart van gemeentewege verzorg. Want verdient niet iedereen een waardig afscheid?

*Elke gemeente begraaft jaarlijks wel mensen waarbij er geen geld is of een polis voor een uitvaart en de familie hiervoor ook niet kan of wil betalen. Of soms zelfs mensen die echt niemand en niets meer hebben.